گواهی عدم سازش1397-07-07

در برخی از موارد زوجین یا یکی از آنها مایل به زندگی مشترک نیست و اقدام به جدایی و گرفتن حکم طلاق میکند.
در طلاق توافقی زوجین با رضایت یکدیگر و تعیین کردن شرایط طلاق با صرف کمترین هزینه و وقت به هدف خود خواهند رسید.
مطابق ماده ۲۶ قانون حمایت از خانواده : در صورتي که طلاق، توافقي به درخواست زوج باشد، دادگاه به صدور گواهي عدم امکان سازش اقدام می کند و چنانچه به درخواست زوجه باشد، حسب مورد، مطابق قانون به صدور حکم الزام زوج به طلاق يا احراز شرايط اعمال وکالت در طلاق مبادرت مي کند. با توجه به ماده فوق ، گواهی عدم امکان سازش در طلاق توافقی به درخواست مرد نیز صادر میشود.
ماده ۱۱۳۳قانون مدنی مقرر می دارد: مرد میتواند با رعایت شرایط مقرر در این قانون با مراجعه به دادگاه تقاضای طلاق همسرش را بنماید.
طبق این ماده مرد میتواند هر وقت که بخواهد زن خود را طلاق دهد. همچنین طبق اصلاحات این ماده که در ۱۹/۸/۱۳۸۱ تصویب شد .زوج که خواستار طلاق میباشد باید به دادگاه مراجعه کند تا پس از صدور گواهی عدم امکان سازش و تقدیم آن به دفترخانه طلاق، نسبت به اجرای صیغه طلاق و ثبت آن اقدام نماید.
در طلاق توافقی، زن با بخشیدن قسمتی از حقوق مالی خود مانند (مهریه ، جهیزیه ، نفقه) یا مال دیگری، همسر خود را راضی به اجرای حکم طلاق میکند. در این نوع طلاق ، زوجین توافق خود را بر شرایط مالی و غیر مالی (حضانت فرزندان یا ملاقات آنها) اعلام میکنند و دادخواست طلاق خود را به تقدیم دادگاه مینمایند.ودادگاه پس از معرفی طرفين به مشاوره واخذ نظریه مشاور خانواده ،وهم چنین اخذ نظریه پزشکی مبنی بر عدم بارداری ،گواهی عدم امکان سازش را صادر می کند.
تعیین مدت اجرای گواهی عدم امکان سازش
طبق ماده ۳۴ قانون حمایت خانواده : مدت اعتبار گواهی عدم امکان سازش برای تسلیم به دفتر رسمی ازدواج و طلاق سه ماه پس از تاریخ ابلاغ رای قطعی یا قطعی شدن رای صادره است.
طبق این ماده اگر گواهی طی مهلت داده شده ، تحویل داده دفتر خانه طلاق نشود یا ظرف ۳ ماه از تاریخ تحویل، در دفتر خانه حاضر نشوند یا مدارک لازم را ارائه ندهند، اعتبار گواهی صادر شده از بین میرود با از بین رفتن اعتبار این گواهی همه ی توافقاتی که بر اساس این گواهی بوده است نیز از بین می رود.
آثار و نتایج طلاق توافقی که با عنوان گواهی عدم امکان سازش صادر می شود با حکم طلاق متفاوت است.

۱ -در گواهی عدم سازش،درخواست طلاق توسط مرد میباشد، اگر طلاق توسط زن مطرح شود باید یک علت و دلیل موجه در خصوص اثبات موارد عسر حرج داشته باشد. بنابراین در حکم طلاق دادگاه باید به محق بودن خواهان رسیدگی کند و دلایل و علت های طلاق را بررسی نماید. در حالی که در گواهی عدم امکان سازش ؛ تصمیم دادگاه تاییدی است بر توافق طرفین و به آن ها مجوز مراجعه به دفترخانه و اجرای حکم طلاق را می دهد.
۲ .در حکم طلاق صادره از دادگاه ، قاضی باید به مطالبات مالی زن توجه کند و آنها را مورد بررسی قرار دهد. در حالی که در گواهی عدم امکان سازش فقط طبق آنچه که توافق شده است حکم صادر می کند.
۳ .در طلاق هایی که از طرف زوج درخواست می گردد، زوجه جهت شرکت در جلسه دادگاه احضار میشود تا اعلام کند که با این طلاق موافق است یا خیر؟ و آیا از حقوق مالی خود صرف نظر میکند یا نه؟لازم بذکر است، نظر زوجه در صدور گواهی عدم امکان سازش تاثیری ندارد. همچنین عدم حضور زوجه مانع از صدور این گواهی نیست.
پس با توجه به موارد گفته شده در طلاق توافقی و طلاق به درخواست زوج دادگاه اقدام به صدور گواهی عدم امکان سازش میکند. ولی در طلاق به درخواست زوجه، دادگاه باید به ماهیت دعوا ورود پیدا کند و دلایل و مدارک زوجه را بررسی تا پس از اثبات عسر وحرج ،نسبت به صدور رای طلاق اقدام نماید.
موارد عسر وحرج زوجه :ماده ۱۱۳۰ قانون مدنی
در صورتی که دوام زوجیت موجب عسر و حرج زوجه باشد، وی می‌تواند به حاکم شرع مراجعه و تقاضای طلاق کند. چنان چه عسر و حرج مذکور در محکمه ثابت شود، دادگاه می‌تواند زوج را اجبار به طلاق نماید و در صورتی که اجبار میسر نباشد زوجه به اذن حاکم شرع طلاق داده می‌شود.
تبصره – عسر و حرج موضوع این ماده عبارت است از به وجود آمدن وضعیتی که ادامه‌ی زندگی را برای زوجه با مشقت همراه ساخته و تحمل آن مشکل باشد و موارد ذیل در صورت احراز توسط دادگاه صالح از مصادیق عسر و حرج محسوب می‌گردد:
۱- ترک زندگی خانوادگی توسط زوج حداقل به مدت شش ماه متوالی و یا نه ماه متناوب در مدت یک سال بدون عذر موجه.
۲- اعتیاد زوج به یکی از انواع مواد مخدر و یا ابتلا وی به مشروبات الکلی که به اساس زندگی خانوادگی خلل وارد آورد و امتناع یا عدم امکان الزام وی به ترک آن در مدتی که به تشخیص پزشک برای ترک اعتیاد لازم بوده است.
۳- محکومیت قطعی زوج به حبس پنج سال یا بیشتر.
۴- ضرب وشتم یا هرگونه سوءرفتار مستمر زوج که عرفاً با توجه به وضعیت زوجه قابل تحمل نباشد.

۵- ابتلای زوج به بیماری‌های صعب‌العلاج روانی یا ساری یا هر عارضه‌ی صعب‌العلاج دیگری که زندگی مشترک را مختل نماید.
موارد مندرج در این ماده مانع از آن نیست که دادگاه در سایر مواردی که عسر و حرج زن در دادگاه احراز شود، حکم طلاق صادر نماید